Het lijkt alsof ik op het podium van The Voice of Holland sta, als het gaat om de online cursus kinderboek schrijven, die ik nu volg. Je kent ze wel, de kandidaten die je raken in je ziel, maar die technisch (nog) niet op niveau zijn. Je onthoudt ze. Ze glijden uit met hun stem tijdens een optreden, maar geven je ook een brok in je keel. Veel meer nog dan de geschoolde zangers, die de techniek perfect beheersen, perfect zingen, maar geen verhaal vertellen. Waardoor het een beetje vlak wordt. Elke keer hetzelfde. Die types halen de finale meestal niet. Ze missen bezieling. Terwijl iemand die een verhaal zingt ‘vanuit zijn tenen’ de juiste snaar raakt.
De takken op mijn weg accepteren
Als het om fictie schrijven gaat, voel ik mee een beetje het eerste type kandidaat. Een drive vanuit mijn hart, de wil om te gáán, maar ook de weerstand. Grote takken op de weg, die ik langzaam opruim en bovenal: accepteer. Het is de kunst om me comfortabel te voelen in dat oncomfortabele gevoel van takken opruimen. Want, hoe meer ik me verdiep in fictie schrijven, hoe meer ik ontdek:
- Wat ik nog te leren heb (veel);
- Waar ik sta op de schrijfladder (minder hoog dan ik wil);
- Welke weg ik nog te gaan heb (lang, echter ik ga vooruit).
Op zondagochtend aan de bak
Moed, lef, vertrouwen en geduld. Ik geloof dat ik wat te vertellen heb. Dat ik van waarde kan zijn met verhalen, voor anderen. Voor grote- en kleine mensen. Maar de techniek nekt me nog als het gaat om fictie. Ik werk eraan. Het is een bumpy road. Met een volle agenda in de tropenjaren. Ik kan op zondagochtend bij mijn gezin zijn, maar ben dan regelmatig in een leeg kantoorgebouw. Huiswerk maken voor mijn schrijfcursus kinderboek schrijven. Elke keuze heeft een consequentie.
Waardevolle en constructieve feedback krijg ik van mijn tutor en kinderboekenschrijver Ruben Prins. Ook geven we als cursisten onderling, feedback op elkaars schrijfwerk. Ik kan er iets mee. Zoals:
- Vertelperspectief (en daar consequent in blijven);
- Er is te veel of te weinig informatie;
- De mate van geloofwaardigheid.
Kortom, werk aan de winkel…
Dit is de weg om te gaan
Het is de juiste weg. Het klopt. Ik sta erachter, maar ik vind het wel een geworstel. Discipline. Zitten. Koffie. Schrijven. Doen. Kilometers maken. Het is de enige manier om beter te worden. En ik wil mijn schrijfvaardigheden verbeteren. Dus ik ga ervoor. Soms zijn dingen simpel, maar niet eenvoudig om te doen.
Tekst: Kristel Veltkamp
Beeld: Peter Korenhof
Geef een antwoord