Op de brommer rijd ik vanuit Zwolle via Wijthmen, Heino, Raalte, Schoon-Heeten, Nieuw-Heeten, naar Holten. Terwijl mijn staart vrij danst in de koude winterlucht – onder mijn helm door- besef ik: dit deel in mij is weer terug van weggeweest. Brommerrijden, yes! Dat betekent voor mij:
- Hoofd in de wind en lucht in mijn brein.
- Me, myself and I.
- Vertragen.
- Eigen route bepalen en volgen.
Brommer met een verhaal
Ik schakel op als ik harder wil rijden. Ik schakel terug als ik zachter wil rijden. Is overigens wel weer even schakelen hoor, om na jaren weer op een schakelbrommer te rijden (lees: schakelen met linkervoet). Ik heb de brommer geschorst en uit de verzekering gehaald toen ik zwanger was van Isabel (mijn tweede dochter). Hij stond lang in de schuur met een doek erover. Dat voelde akelig. Op een dag kreeg ik spontaan de ingeving om ‘m als eyecatcher op mijn kantoor te zetten. Het is immers een brommer met een verhaal. En zo geschiedde. Mijn inspiratiebrommer; ik kon er elke werkdag naar kijken. Het zien van de brommer gaf gespreksstof met anderen. Maar op een dag besloot ik dat het tijd was om weer de weg op te gaan.
Naar Kopenhagen: in de bandensporen van mijn vader
En daar rijd ik weer. Het is fris. Ik voel de kou door mijn handschoenen heen. Even heb ik dat gevoel van euforie weer te pakken zoals ik ‘m voelde toen ik in 2013 de grens naar Denemarken passeerde vanuit Duitsland. Op deze gele knallert; alive and kicking. Hij bracht me naar Kopenhagen en ik had het stuur vast. In de bandensporen van mijn vader. Die in 1967 een groot deel van dezelfde route had afgelegd. Ik weet zeker dat ie trots zou zijn geweest.
Ga ik weer een brommerreis maken?
En ergens borrelt er weer iets. Zal ik in 2023 – tien jaar later – weer een brommerreis maken? De reis in 2013 was heel reflectief, ik was toen dertig. Op mijn avontuurlijke tocht van Holten naar Kopenhagen trokken mijn eerste drie decennia op aarde aan me voorbij. Letterlijk een trip down memory lane. Ik heb gelachen op de brommer. Ik heb gehuild op de brommer. Ik was fit op de brommer. Ik was moe op de brommer. Ik wilde doorgaan op de brommer. Ik wilde stoppen op de brommer. De brommer heeft me bijgestaan in mijn groei als mens.
Vertrouwen op de kracht van de tijd
In 2023 hoop ik veertig te worden. Ik laat het idee van die brommerreis lekker even sudderen. Sluimerend op de achtergrond. Ik vertrouw op de kracht van de tijd. Als ik er écht iets mee wil, dan komt dat wel.
Er is weer een puzzelstukje op z’n plek gevallen: de brommer staat weer in de garage. Het klopt weer, het is ‘rond’ voor nu. Elke dag kan ik de kans pakken om op mijn gele brommer te rijden. Mijn Honda C-70 met 50 cc motorblok. De bagagedrager is uitgerust met een grote rieten mand. De mand heb ik destijds versierd met plastic flowerpower bloemen. Ik ben nieuwsgierig:
- Wat komt er op mijn pad?
- Waar rijd ik doelbewust op af?
- Waarmee ga ik de rieten mand vullen?
Ik ben onderweg. Dat geeft rust. Dat geeft levenslust. Kom maar op voorjaar; ik wil kilometers maken!
Geef een antwoord