Meivakantie. We pingpongen tussen thuis en de camping de Vrolijk in Laren (gld) vanwege het weer. Regen, veel regen. En kou. ’s Nachts is het rond het vriespunt. Barbecueën? Doen we in fleece-vesten.
We rijden ‘s ochtends van een nachtje thuis slapen weer terug naar de camping. Als we aankomen op onze kampeerplek, zien we dat we nieuwe buren hebben. Ze hebben een grote beige tent. Mijn drie dochters staan op een rijtje naast elkaar, naast onze caravan. Nieuwsgierig kijken ze naar onze nieuwe buurvrouw. Ze heeft een muts op en een winterjas aan. Ze zit rustig een boek te lezen voor haar tent. Isabel zegt opgewekt tegen haar: “Mijn mama is chagrijnig.”
Kinderen spreken de waarheid
Kinderen spreken de waarheid hè. Het is niet altijd een mooi weer show. Ik huppel niet altijd goedlachs door het leven met bloemen in mijn haar. Op blote voeten door het gras, met mijn dansende kinderen aan de hand. En het is ok dat mijn kinderen ook mijn mindere kanten zien, maar eerlijk? Ik moest wel even slikken toen ik haar dat hoorde zeggen. Ik beschouw het als een dankbaar signaal. Dat gemopper van mij, komt niet uit de lucht vallen. De vermoeidheid komt er keihard uit deze meivakantie. Hard gewerkt, inclusief overuren. Veel gesnoept en weinig gewandeld. Tsja…
De boel zuiveren
Een ontlading is goed: een teken dat het lichaam de boel zuivert. Je ‘systeem’ stress en vermoeidheid van zich afwerpt. Het is alleen wél de kunst om die negatieve energie op de juiste manier te lozen. En ik weet: er zijn betere opties dan chagrijnig op een campingstoeltje te gaan zitten. Hoe ik het ombuig? Het duurt soms even – niet tof – maar ik probeer me te herpakken. Niet door de vraag stellen waarom mij dit nu overkomt, maar door mezelf de vraag te stellen: wat heb ik nu nodig, om het gezellig te houden voor ons allemaal?
Mijn anti-chagrijn-recept: beweging + hulp vragen + accepteren
Beweging. Motion = emotion. Die quote is van Tony Robbins. Dus ik ging op de fiets van Holten naar de camping in Laren en weer terug. Lichaamsbeweging, even lekker op mezelf en mijn gedachten weer op een rij krijgen. Dat gaf ontspanning. Fikse tegenwind trouwens. Het zweet stond op mijn rug. Gemopper letterlijk ’te lijf’ gaan.
Hulp vragen. En dat is waanzinnig fijn als je met z’n tweetjes een gezin runt. Ik bewonder alle ouders en verzorgers die de opvoeding om welke reden dan ook alleen doen. Dus bij deze: petje af! Als ik voel dat het naar mijn hoofd stijgt, stel ik Dries bijvoorbeeld concreet de vraag: “Wil je het tandenpoetsen van de kids even overnemen?” Het woord ‘overnemen’ geeft lucht. Het bevestigt onze teamspirit. We roepen het dus naar elkaar als één van de twee er even niet uitkomt met de kids, als de gemoederen hoog oplopen. Omdat soms simpelweg je geduld of energie op is. Het even van elkaar ‘overnemen’ voorkomt escalatie in de vorm van stemverheffing, eh schreeuwen.
Accepteren. Misschien is dat wel het belangrijkste. Verbinden met dat wat er op dat moment is. ‘ja, ik ben nu even chagrijnig.’ Een chagrijnige bui gaat ook weer over. Net als een wolk drijft het voorbij. Want gelukkig is mama niet altijd chagrijnig.
Geef een antwoord