Positieve tropenjaren-mindset: let’s do it!

Te laat op de avond poetsen we onze tanden in de badkamer. In de spiegel zie ik twee mensen en vier wallen. Onze jongste begint -wéér- te huilen. Mijn lief kijkt me aan, legt zijn tandenborstel neer en zegt: ‘Ik ga wel.’

Terwijl ik vervolgens met mijn vingertoppen kleine cirkeltjes nachtcrème over mijn wangen draai, bekijk ik in het spiegelbeeld de badkuip achter mij. De badkuip is bezaaid met een half uitgepakte weekendtas, skisokken, ski-pully’s, boxershorts, een toilettas, een lege fles cola, en een verfrommelde wikkel van een Snickers. Met liefde heb ik acht nacht-shifts alleen gedraaid. En met de dagdiensten erbij voel ik me nu – as we speak – een lege tube tandpasta qua energie. Want ja the heat is on: we zitten vol in de tropenjaren met een kleuter, peuter en een baby. Maar uit een lege tube tandpasta komt geen tandpasta. Die tube? Die wil ik weer vullen door meer focus op een positieve-tropenjaren-mindset. Op hoeveel uren ik per nacht slaap met drie kleintjes heb ik weinig invloed. Op mijn gedachten wel. Voor de derde keer kijk ik vastberaden in de spiegel: morgen begin ik met vullen.

Aan ‘Je moet er gewoon door’ heb je geen reet

Ok. Ik wil eerst even mijn hart luchten. Ik weet dat ik mezelf de verkeerde kant op beweeg met klagen, maar in het kader van bewustwording deel ik het toch. Misschien als eyeopener voor ouders met grotere kinderen. Zinnen als: ‘je moet die eerste jaren gewoon doorkomen, dan wordt het beter.’ Of: ‘Als ze naar de basisschool gaan komt er meer lucht.’ Deze is ook héél inspirerend: ‘Oh, wat ben ik blij dat mijn kinderen uit de luiers zijn, ik benijd je niet.’ O ja, deze bagatelliseert ook altijd fijn: ‘Ja, maar dat hebben wij óók allemaal gehad hoor.’ Dan knik ik meestal en denk bij mezelf: lekker bemoedigend en positief, laat maar. Deze – vaak goed bedoelde – adviezen, laat ik als douchewater van me afglijden, hoppa: het putje in, want daar vul ik mijn ‘tube’ niet mee. Tuurlijk, het gaat voorbij. Sinds mijn oudste dochter op de basisschool zit, is er meer lucht (en nu hebben we zwemles, yay). Alleen: ik zit nog steeds volop in de tropenjaren. Want daar zit de crux. Bovenstaande quotes zijn allesbehalve helpende gedachten als ik midden in de nacht – snakkend naar slaap – een zetpil aan mijn krijsende kind geef in de hoop dat de rest van het kroost niet wakker wordt. Besluit: dergelijke woorden van de ander houd ik buiten mijn deur. Maar: hoe vul ik ‘m dan wel, die tube?

Mindset: ik haal bewust een swiffer door mijn brein

Mindset. Die gaat me redden. Mijn eigen gedachten kunnen me maken én breken. En als moeder van drie dochters wil ik bewust samen fijn leven met mijn gezin vanuit een prettige voorbeeldrol. De tropenjaren niet ‘overleven’ als chagrijnige helleveeg. Hoe kan het dan wel? Mijn eigen mentale script schrijven over de tropenjaren door me te richten op helpende gedachten. Die me in het nu houden en die me houvast geven op stressmomenten. Een positieve gedachte zoals: ik neem het zoals het is en ik kan het. En ik train mezelf op het elimineren van dit soort gedachten: ik báál als een stekker en ik trek dit niet. Want dit is stof voor een neerwaartse spiraal waarbij ik mijn zelfvertrouwen, eigenwaarde en humeur naar beneden trek, terwijl ik dat op het moment suprême niet eens merk. Natuurlijk: het is volle bak qua verzorging van onze meiden van 5 jaar, 2½ jaar en 8 maanden.  Alleen wil ik de mooie aspecten van de tropenjaren nog meer koesteren en mijn energie bewust en gericht inzetten. Als drijvende krachten. Vol positieve elementen die ik kan gebruiken als mantra als ik het héél warm heb. Want ja, het is warm in de tropen. Slecht weer bestaat niet. Ik wil mijn spullen op orde hebben, voorzien van de juiste mentale uitrusting.

Op onderzoek uit: voeding voor mijn positieve tropenjaren-mindset

Ok, ik stap even de tropen uit, pak een rugtas en ga op onderzoek uit om wijsheid te vergaren bij ervaringsdeskundigen, om mijn positieve tropenjaren-mindset te voeden. Ofwel ouders die de billen van hun kinderen niet meer hoeven afvegen. Gezinsgroottes variërend van twee tot en met vier kinderen in de leeftijdscategorie tussen de 6 en 23 jaar. Een bloemlezing variërend van wijze raad tot praktische tips:

 “Probeer geen 10+ ouder te zijn, een 6 is ook prima. Zo leren kinderen dat de wereld niet perfect is.”

“Besef dat je een belangrijke basis legt voor je kind in zijn verdere leven. Relativeer en lach.”

“Durf om hulp te vragen, je hoeft het niet alleen te doen.”

“Plan me-time & us-time in.”

“Doe het op je eigen manier en kijk niet naar anderen.”

“Tel tot tien, neem afstand en realiseer dat alle pieken weer voorbijgaan.”

“Maak ook tijd voor je vrienden en sporten.”

“Besteed je kind(eren) af en toe uit, dan kun je daarna weer volop genieten.”

“Ze worden ECHT heel snel groot. Maak elke dag tijd voor een speelkwartier met ze.”

Zure puberlucht & zoet verlangen naar de zandbak

We kunnen onze borst alvast natmaken voor zure puberlucht & zoet verlangen naar de tijd dat onze telgen nog in de zandbak speelden. De tropische storm gaat ook weer liggen. Met het verstrijken van de tijd zullen verschillende fases de revue passeren. Met mooie- en minder mooie kanten, van elk dezelfde medaille: c’est la vie. Baby’s, peuters, kleuters, pubers, adolescenten. Opgroeien gaat nou eenmaal niet vanzelf. Ik beschouw het als een dankbare taak dat ik mijn kind als gids (noot: géén curlingouder) mag begeleiden tijdens zijn ontdekkingsreis dat leven heet. Tijd voor bewuste actie.

Tropenjaren? Let’s do it!

De afgelopen jaren heb ik veel gelezen over positieve psychologie, mindset en eigen leiderschap. Samen met deze wijsheden & tips van de ervaringsdeskundigen heb ik voldoende voeding om mijn eigen ‘tropen’ als case te gebruiken. Want, doen is natuurlijk het toverwoord.

Omdat ik mijn aandacht op mijn eigen ‘tropics’ richt, ervaar ik sowieso al een bak vol positiviteit. Ik kijk nu al met meer compassie naar mezelf en ‘zie’ mijn eigen kinderen nog meer. En ja: ook ik ben een mens en ik val soms uit.  Als de oudste te laat op school dreigt te komen, omdat de middelste een schoenen-aantrek-weigeraar pur sang is en ligt te spartelen in de gang, terwijl de jongste vanuit de Maxi- Cosi de boel observeert alsof ze zegt: ‘chill dames, chill’, dan denk: ok, Kristel bewaar je kalmte. Hier zit winst voor een volgende keer. En niet zoals voorheen: kak, ik ben een slechte moeder, want ik gedraag me als een kenau en ik krenk de kinderziel. Want ja: de woorden die ik tegen mezelf zeg, hebben invloed op mijn gevoel en op mijn gedrag.

Tropische zon & storm: zo pak ik het aan  

Win-win voor het hele gezin. Je krijgt wat je uitstraalt. Als ik rustig, kalm en positief door het huis beweeg is dat aanstekelijk voor de mensen om me heen. Dat betekent niet dat mijn leven alleen maar heppie de peppie is. Ik maak mezelf niks wijs. Het gaat hier om de zaken binnen mijn cirkel van invloed, waar ik een goed gevoel van krijg. Laagdrempelige dingen die een positief effect hebben op mijn positieve-tropenjaren-mindset. Deze drie dingen werken als een tierelier thuis.  

Gezinsritueel: dansen na het avondeten

Eerlijk is eerlijk. De klad was er een beetje ingekomen. Gezien mijn missie, tover ik mijn swiffer tevoorschijn om deze goede gewoonte af te stoffen. Elke dag met z’n allen een dansje doen na het avondeten. Gezien de wintersport van mijn wederhelft, galt nu ‘Wie heißt die Mutter von Niki Lauda: Mama Laudááá’ door de speakers. Groot succes op de dansvloer in de woonkamer: onbevangen, uit de maat en de grootste lol.

Intentie, mantra, spreuk, credo whatever: mijn eigen krachtzin!

Afhankelijk van het moment mix en match ik erop los. Krachtwoorden en – zinnen die me helpen als ik in een tropische storm zit met mijn telg(en). Ik spreek het soms hardop uit voor nóg meer effect. Of gebruik ‘m direct bij het opstaan als intentie voor een goede start van mijn dag.

• We zijn een team en we doen het samen
• Ik kan de wereld aan
• Ik ben kalm en sterk
• De Maxi-Cosi draag ik met kracht en trots
• Ik pak het aan & ik ga door

Voor het slapengaan: dagboek voor dankbaarheid  

‘Nog een keer’, giert mijn middelste van het lachen terwijl ik de schommel duw. Of de knisperfrisse geur van net gewassen wasgoed die met tegemoet komt als ik de babylegging maat 74 ophang met twee wasknijpers, beseffend dat maat 80 binnen no-time volgt. In die kleine alledaagse moment zit groot geluk. Elke dag voor het slapengaan schrijf ik zo’n moment op in mijn dagboek om me even in het nu te trekken en stil te staan bij dankbaarheid. Het vergroot mijn opmerkzaamheid gedurende de dag waardoor ik denk: ‘Ah, deze kan ik vanavond noteren.’

Fit door de (tropen)jaren dansen: dat wil ik

Opnieuw kijk ik een paar dagen later in de badkamerspiegel. Ik neem alvast afscheid van een knoert van een pukkel op mijn kin. Souvenir van 8 nachten te weinig slaap en te veel chocolade. Signaal dat ik goed voor mezelf WIL zorgen. Chocolade eruit en kiwi’s erin. Ik besef: alles hangt samen. Positief gedrag (een halfuurtje een frisse neus halen met een ingeplugde podcast) geeft een regelrechte boost aan mijn gedachten. Klein moment en groots effect voor mijn batterij. Een opgeladen Kristel is leuker als partner, moeder, collega, welke rol dan ook. En ik wil fit door de tropenjaren dansen. Like a human tube of toothpaste. Full of life & energy!

In de volgende blog: drie voordelen van de tropenjaren. Als voeding voor een ander perspectief. Coming up soon!

Tekst: Kristel Veltkamp.